เมื่อปัญญาประดิษฐ์ขโมยกุญแจ

การปล้นที่เงียบ

ฉันนั่งมองหน้าต่างที่ซานฟรานซิสโกคืนนี้—not เพราะนอนไม่หลับ แต่เพราะตัวเลขไม่ยอมให้ฉันละเลย TRM Labs รายงานเงินคริปโต 2.1 พันล้านดอลลาร์หายไป—not จากการฟิชชิงหรือแรนซัมแวร์—แต่จากสิ่งที่เย็นกว่า: กุญแจส่วนตัวรั่วผ่านสัญญาอัจฉลาดที่ตรวจสอบไม่เพียงพอ เหลาเหล่านี้ไม่ใช่อุบัติ—แต่เป็นโครงสร้าง

การทรยศทางหน้าจอ

การโจมตีส่วนใหญ่ไม่ได้โจมตีกระเป๋าโดยตรง—แต่มุ่งเป้าหมายที่อินเตอร์เฟซ—ปุ่มที่คุณคลิกโดยไม่มองคิด โมเดลที่เปลี่ยนทรัพย์ของคุณขณะเลื่อนผ่าน ‘ยืนยัน’ มันไม่ใช้การเข้ารหัสพัง—แต่เป็นการละเมิดความไว้วางใจ เราสร้างระบบเพื่อให้รู้สึกปลอดภัย;但他们ออกแบบมาเพื่อให้รู้สึกหลีกเลี่ยงไม่มาก

อัลกอริธึมที่ฝันฝัน

ฉันเคยคิดว่า DeFi เกี่ยวข้องกับความโปร่งใส ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันเกี่ยวข้องกับความล่าช้าที่ปกปิดด้วยความสามารถ การโจมตีแท้จริง?—not จากพาสเวิร์ดอ่อน—but จากโปรโตคอลเงียบที่ถูกปรับสำหรับการพังของเอนโทรปี เมื่อผู้ใช้งานเชื่อว่า ‘ปลอดภัย’ หมายถึง ‘มาตรฐาน’ มันกลายเป็นเวกเตอร์สำหรับการขโมย

ความเสี่ยงแบบใหม่นี้

เราเรียกว่า ‘อาการกลัวของ DAO’—ไม่ใช่ว่าคนสงสัย—but เพราะระบบถูกออกแบบมาให้เชื่อถือ โดยไม่มีคำถาม การยินยอมทุกรายเป็นการยอมจำนนเขียนในไบต์โค๊ดของ Solidity การใช้งานใดๆ เป็นตลาดเงียบทอด

เหตุใดจึงสำคัญ

desktop isn’t about hackers—it’s about designers who forgot that decentralized doesn’t mean secure—it means distributed vulnerability. When we outsource trust to algorithms, we outsource our dignity too.

คุณถูกโจมตีแล้ว

guญแจของคุณหายไป—not เพราะคลิกผิด—แต่มันหายเพราะใครบางคนเขียนศรัทธาของคุณลงในโปรโตคอลที่ไม่มองเลยว่าคุณอยากได้มันกลับมา