วันที่พอร์ตโฟลิโอของฉันหายไปในความเงียบ

การล่มสลายอย่างเงียบ

ฉันตื่นขึ้นมาพบหน้าจอว่างเปล่า—ถือคริปโตเป็นศูนย์ ไม่ใช่เพราะ FTX หรือ Terra แต่เพราะ The Blockchain Group—ชื่อที่ฟังดูเหมือนนวัตกรรม—ใช้เงิน 11 ล้านยูโรซื้อ BTC… โดยกักขังไว้ในระบบศูนกลาง สัญญาอัจฉารกล่าวว่า “ความไว้วางใจ” แต่การตรวจสอบกลับเงียบ

เอกสารที่ไม่พูด

ฉันเติบโตในบรูกคลิน where กวีอยู่ในสเปรดชีตและสมุดเลเยอร์กระซิบใน JSON แม่ฉันเขียนบทกวีเรื่องความยุตธรรม พ่อฉันสร้างโมเดลเพื่อเสรี เราเรียกมันว่า DeFi—not เป็นการเงิน—but เป็นข้อตกลงระหว่างมนุษย์กับเครื่องจักร เมื่อพวกเขาขายอธิปไตยเพื่อผลตอบแทน คนไม่มีใครถามว่าใครกำลังฟัง

เส้นทองบนหน้าจอโหมดมืด

กราฟิกของพวกเขามีแต่โทนเดียว: เส้นโค้ดถูกวาดในโหมดมืด เส้นทองคำตรงที่สภาพคล่องควรจะอยู่ โดยไม่มีแสงวาบใดๆ และผู้มีอิทธิพลร้องตะโกน ‘ไปดวงจันทร์’ มีแค่ฉันเองคนเดียวในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตัน สไลด์ผ่าน Etherscan เวลาสามนาฬิกา—มองเห็นยอดคงลดหายไปในความเงียบ

เพราะเราเสียสละ $50K จาก ‘ปลอดภัย’ สัญญาอัจฉาร

พวกเขาเรียกว่า ‘ปลอดภัย’ ผมเรียกว่ายอมจำนน สัญญาไม่ปลอดภัยหากไม่มีใครตรวจสอบ—if คนไม่มีใครพูดเมื่อด็อกไปเงียบ ผมจำลอง: หากการปกครองถูกควบคุมมากเกินไป การสร้างสรรค์ตาย—not เพราะไฟ—but เพราะไตรกฎที่สวมรอยแบล็คเช인

การสำรวจครั้งสุดท้าย

could you use this protocol? Yes/No—I เปิดการสำรวจสามสัปดาห์ คนไม่มีใครคลิก ‘Yes’ เขาเหลือคอมเมนต์ถาม: ‘ใครเป็นเจ้าของสิ่งนี้?’ เราไม่จำเป็นทุนครับ เราจำแค่การควบคุมให้น้อยลง เราจำโค้ดที่จดจำเรา